Една страница од мојот дневник

Седејќи сама во тивката соба неуморно лутав низ мислите,барајќи решение за проблемите.Оддеднаш на ум ми падна црвената тетратка со дебели корици, така наречена мојот дневник.Станав од креветот и ја побарав тетратката на местото на кое ја криев од погледот на љубопитните.Се вратив на местото и почнам да ја прелистувам.Најпливлечна ми беше страницата украсена со разнобојни пенкала.

Удобно се немастив во креветот,пуштив тивка музика во позадина и почнав да читам.

‘‘ 25 април – ден за пеметење,ден исполнет со убави спомени.Ден кој буди среќа и насмевка на лицето само при помислување на него.Ден исполнет со љубов која полека се гаси уште на почетокот.Љубов која нема да трае долго.Љубов која никогаш нема да се случи повторно.Љубов која многумина ќе ја бараат,но никогаш нема да ја доживеат.Љубов која треба да биде запишана како најголема љубов меѓу двајца млади.

Четврток -ден кој нема да се повтори,ден кој… ‘‘

Напишаново предизвика огрoмна детска насмевка на лицево.Ги навраќав мислите упорно на тој ден но никако не можев да се сетам на тоа што во тоа време ми се вртело по мислите.Го прочитав уште еднаш набрзина,но бадијала.Уште еднаш се обидов да се сетам и да ја довршам започнатата мисла,и повторно не успеав.

Песната привршуваше,а со тоа раснеше желбата во мене да запишам нешто.Пронајдов едно пенкалце и го запишав денешниов датум,барајќи инспирација да напишам нешто што понатаму ќе биде запаметено како уште една страница од мојот дневник вредна за спомнување.

 

Повик после полноќ

Сакам да ти кажам дека овој повик нема да е последен,ќе те барам уште многу пати.Некогаш со скриен број, некогаш не,се зависи од мојата психичка состојба во тој момент.Но те молам немој да креваш,не јавувај се..Остави го телефонот нека ѕвони,подобро е така одколку да кренеш и да го слушнам твојот глас.Нема да можам да продолжам после се повторно по истиот пат.Еден пропуштен повик после полноќ тебе сигурно ништо нема да ти значи,но мене… И немој да ми се смееш и да се шегуваш со мене,тоа е само еден момент на слабост кој се појавува многу често по твоето заминување,ништо повеќе,верувај ми.

 

 

Без тебе

Седам на креветот и немо гледам кон тебе.Разбушавена коса,прецизно извајани усни и преубаво тело. Се наоколу ми мириса на крај. Се чувствува во малата соба како љубовта полека не напушта. Оди некаде далеку од нас двајцата.Ужасно тешко е да седиш на креветот и да чувствуваш како некој што бил дел од тебе долго време те напушта во целост.

“Не ми е жал,не ми е воопшто жал за погрешните зборови”- си повторувам самата на себе за да се уверам дека не е вистина.Не можам повеќе да глумам,не повеќе,немам сила. Изнемоштена сум.На образите чувствувам солзи кои се тркалаат брзо и  оставаат трагови,за кои само јас сум свесна.Траг на неверство,траг на предавство,траг на болка,љубов која одамна завршила.

Не ме гледај така невино, раната сеуште е тука и не додавај сол,боли и тоа многу.Не си свесен колку ме повреди,но нека..

Изчезнува тлото  под нозете но сеуште стојам,тоа ми е последна одбрана со тебе.Се себе го повлекуваш целиот свет кој полека исчезнува. Ги изговараш своите последни зборови “Ќе ти биде подобро без мене” и заминуваш. Не нели сфаќаш дека не сакам мир и надеж без тебе,не ми е потребен среќен крај без тебе.Не сакам мирен сон,не сакам да дишам ниту секое  утро да се будам без тебе…Ништо на светот не ми е потребно,дури ни животов не ми го треба без тебе.

Последно збогум

 Излегов од дневната соба а воедно и од станот,наслонувајќи се на ладниот ѕид и гледајќи на патот наспроти мене.Се беше поинакво,празно,тивко,ладно…Чувството на осаменост кое не го напушташе моето тело сега стануваше се поголемо и повеќе од било што ја сакав таа личност која ќе ми помогнеше,ќе ме излечеше и ќе речеше како не ја интересира што зборуваат другите..Како ми верува само мене..Сега би отишол кај неа и би рекол дека откако ја запознав немав бакнато ниедна друга,освен неа..Но се плашам да не ми каже некои зборови кои не би можел да ги поднесам.Полека тргнав низ ходникот не знаејќи каде одам..Што да правам…Дали постои нешто на овој свет од што не се плашам..од што не бегам..мислам дека она со едниот дел ја претставуваше мојата сила и сега кога ја нема јас сум само едно човечко суштество полно со комплекси, стравови,несигурност..и се поради глупите пречки од околноста кои ме доведоа до овде..

 Излегов од зградата и ги затворив очите,па ја подигнав главата кон ведрото небо длабоко воздивнувајќи,замислувајќи дека таа е сега крај мене..Мислата која ме спречуваше во тоа беше дека таа е сега со него кој на крај излезе дека е многу подобар за неа отколку јас…Влегов во автомобилот и го извадив мобилниот автоматки отворајќи го прозорецот за пораки..Дали има нешто лошо во тоа да и пратам една порака онака за крај ?Најверојатно нема ни да ја погледне..нема ништо да и значи но мене ќе ми значи многу..Прстите полека и несигурно почнаа да поминуваат преку буквите сами од себе.. ”Те сакам малечка..хх”

 После неколку минути како кружев со простот на копчето за праќање брзо се предомислив,ја избришав пораката и го изгасив мобилниот,одлучен да се држам до она што и го ветив и ќе и допуштам засекогаш да се смее онака како минатата ноќ.Спремен сум на тоа бидејќи бесконеччно ја сакам и мислам дека така ќе биде и на оној свет..Го бакнав прстенот што ми го подари испуштајќи една солза,а потоа го стартував автомобилот и излегов на автопатот со намера да отидам во својот стан,да се затворам во соба и замислувам како она е крај мене иако сум свесен дека тоа никогаш нема да биде реалност.

Соба за болка

Ги слушам отчукувањето на моето срце во празната,тивка соба кои беа во ритам со дождот кој тивко паѓа.Во малата соба полека се движеа слики од минатото и ја правеа да изгледа многу поголема.Пред неколку месеци собава ја викав “мојата соба”, а сега е само соба полна со болка.Спомените слодобно шетаа низ собата разгорувајќи ја целата болка која барем на кратко беше затрупана длабоко во мене

Познати луѓе,познати случувања.Истиот тој маж,истата таа девојка и таа голема љубов.Истите тие моменти кои двајцата ги памтеа, истите тие моменти кои никогаш повторно нема да бидат доживеани.Првата средба,првиот бакнеж.пиење црвено вино на покривот на зградата,последната порака,последниот бакнеж,последната средба.Секој момент беше како подвижна слика што предизвикува солзи.Секој погрешен кажан збор одекнува во собава предизвикувајќи чувство на каење.Секој убав дел од секундата поминат со него ми поминуваше пред очиве предизвикувајќи желба уште еднаш да го поминам истото со него.А целата атмосфера предизвикуваше тапа болка во градите која остро сече и уништува се пред себе.

Најверојатно така е во собата за болка.

Некогаш моја

-Ја гледаш онаа у црно што игра пред нас? – ме праша еден од пријателите што беше од мојата десна страна.

-Ахам – мрзливо возвратив отпивајќи голтка од пивото.

-Добра е.. – брзо возврати Марк.

Иако ни беше свртена со грб нејзиното тело ветуваше совршен изглед.Околу неа се наоѓаше куп други девојки и неколку момчиња кои постојано се смееа. Се сконцентрирав на неа, девојката во црно, и внимателно ги следев нејзините движења.Се движеше во ритам со музиката.Марк сеуште зборуваше нешто,но јас не обврнував внимание на тоа. Сеуште ја посматрав девојката во црно.

Можеби ја гледав повеќе од пет минуту, но таа ниту еднаш не се заврте. Не бев нешто посебно заинтересиран, но кога веќе успеа да ми го сврти вниманието би сакал да знам како изгледа. Со нетрпение ги следев нејзините чекори и очекував да се сврти барем на кратко.Како што ја отпивав последната голтка од пивото таа се сврте.Ја видов и пивото веднаш ми застана во грлото.

-Беше моја.. – тивко шепнав..

-Умм? Дали рече нешто? -Марк ми посвети поголемо внимание..

-Беше моја..

-Твоја? Ја познаваш?

-Да,ја имав за себе барем на кратко..

-Што сакаш да кажеш?

-Па,беше моја пред неколку месеци,а потоа…

-Бевте заедно? Што се случи? Објасни ми убаво..

-Не,само излегувавме,се видувавме,бевме пријатели…Ја имав нешто помалку од три месеци а потоа и дозволив да замине…

-Да замине? Те напушти?

-Не,јас бев тој што ставив крај на се,јас ја одалечив од себе… всушност денес и е роденден,станува една година постара,а воопшто не личи на своите години..

-Би рекол дека е една година помлада од нас,најмногу би и дал 20…

– Грешиш брат,само 16..

-Не е множно..изгледа постаро..

– И размуслува како некој дупло постар од неа..

-Ајде сега кажи ми убаво што се случи..

-Беше млада,неискусна..но сепак беше многу паметна и позрела од својата возраст.. Јас ја имав на кратко,ти реков скоро три месеци.Во тоа време не бев спремен за нешто повеќе од само забавување и глупирање до доцните часови,па морав да и побарам да ми вети дека нема да се вљуби во мене..ми вети и си стоеше до ветувањето.Барем така мислам..После третата недела почнав да мислам на неа цело време,не можев да престанам да се сеќавам на моментите поминати заедно..но не бев спремен и ја оттутнав подалеку од мене..лажејќи ја дека сум нашол некоја и дека сум среќен со неа..иако не беше вистина таа ми поверува и ми посака се најдобро и ме увери дека тоа го мисли..а со тоа уште еднаш докажа дека е позрела за своите години..- направив голема пауза, – Знаеш кога ја читав нејзината порака во која ми посакува се најдобро и дека заслужувам да бидам среќен посакав таа да беше девојката а останатите да ми честитаат за тоа.Ама бидна што бидна..

-Но зошто го направи тоа? Зошто не ја искористи приликата?

-Не сакав да ја повредам,беше млада. Не можев да замислам дека јас ќе бидам причина за нејзината тага.Не можам да ја направам тажна и несреќна,не можам да гледам дека лее солзи поради мене.А и не сакав јас да излезам повреден.Но јас во тој момент не бев битен,таа ми беше најважна.Полека се вљубував додека излегувавме и не можев да гледам во неа знаејќи дека еден ден ќе треба да биде далеку од мене.Но кога бев сам навечер пред спиење подобро ми изгледаше да ја гледам со некој друг и после да помине се,отколку да ја гледам тажна и да жалам поради тоа заспивајќи со грижа на совеста.А и годините,не беше некој голема разлика но сепак не беа малку..всушност разликата беше голема во начините на размислување.Иако бев постар од неа,таа размислуваше многу позрело од мене.

-Заради тоа ја турна далеку од себе?

-Па да. Има уште нешто..Не бев спремен за врзување,не сакав нова врска,нов почеток со некоја нова личност..Се плашев што може да се случи после прекинувањето на таа врска,не сакав пак да застанам во времето и после да брзам за да се вратам во сегашноста.А се појавуваше некоја емоција кон неа,па мислев ако престанам да се видувам со неа,ако престанам да ја имам само за себе барем за половина час,ќе престане таа емоција,ќе згасне и ќе биде се како порано,пред да ја запознам неа.Но тоа не се случи.Дури откако и реков дека имам друга почнав да го сфаќам нејзиното значење,но беше доцна и имаше многу причини да не ја побарам повторно и да и ја речам вистината.

-Но пропуштента шанса боли повеќе од скршено срце..нели и ти самиот ми го кажуваше тоа?

-Да,но јас зад себе имав добра причина да му дозволам на овој воз да замине без мене и да го чекам следниот надевајќи се дека тоа ќе биде оној што ми е потребен.Задоволен сум со тоа што ја имав за себе барем на некој период и многу научив од сето тоа.

-Но зошто сега не и кажеш што всушност било вистина?

-Па да направам уште поголеми проблеми? Можеби има некој друг и е среќна со него и сигурен сум дека веќе заборавила на мене и не чувствува некоја омраза кога некој ќе ме спомне. Не сакам да пробам да разгорам оган од нешто што одамна се претворило во пепел.И мислам дека сега е доцна да дознае дека таа беше најдобрата работа што ми се има случено во овој живот.

Ми фалиш

• Ми фалат твоите бакнежи за добро утро.
• Ми фалат твоите долги прегратки пред заспивање.
• М фалат нашите долги разговори за иднината во глувото доба од ноќта.
• Ми фалат нашите појадоци што заедно ги приготвувавме.
• Ми фали твојот поглед кој мојата кожа вешто го впиваше.
• Ми фали начинот на кој ме гледаше кога ти зборував.
• Ми фали твојот мирис на колонска вода и цигари.
• Ми фалат твоите прсти кои вешто си играа со моето лице.
• Ми фали твојот врел допир на мојата ледена кожа.
• Ми фалат твоите прсти за да ги пополнат празнините меѓу моите.
• Ми фали твоето “те сакам”.
• А најмногу од се ми фалиш ти.